-
Gece, depremden sonra evimizden son kez çıkışımızı hatırlıyorum. Ne kadarda olan bitenden ve olacaklardan bihabermişiz..
2. deprem olduğunda dışardaydık, depremden sonra annem, babam ve kardeşimle akşam evimize dışardan bakmaya gitmiştik. Binaya yaklaştıkça hasar daha net görünmeye başladı, şok geçirdim. Babam binayı o halde görünce daha fazla yaklaşmamak için durdu Babamın arabayı durdurmasını bekleyemedim, kapıyı açıp kendimi bir anda dışarı attım. Camın ardından mı yanlış görüyorum diye kendimi avutmaya çalıştım. Ama bina depremde o kadar hasar almıştı ki.. hâlâ inanamadım, şaşkın şaşkın bir binaya bir annemlere baktım. Önce annemin ağlama sesini işittim kulaklarımda sonra babamın... O an evimize bir daha asla gidemeyeceğimizi anladım. Hıçkırıklarımı yuttum, sustum, nefes aldım. Olmaz öyle şey dedim içimden.
O, içinde anılarımızın, eşyalarımızın, emeklerimizin olduğu evimiz.. Çok sevdiğimiz, içinde güvende hissedip huzurla oturduğumuz evimize bir daha giremeyecektik. Annem o çok severek yerleştirdiği evinin eşyalarını toplamak, evden çıkarmak için bile bir şansa sahip olmayacaktı. Bir daha eşyalarımı, masamı, sandalyemi, bitkilerimi bıraktığım yerde bulamayacaktım. Kardeşim o çok sevdiği odasında bir daha hiç uyuyamayacaktı. Annem ve babam bir daha salonumuzun penceresine karşı oturup kahve içip manzarayı seyredemeyecekti. Akşam o çok severek beğenip aldığımız yemek masasının etrafında toplanıp yemek yiyemeyecektik. İçimiz sıkılınca bize ferahlık veren o balkonumuz artık olmayacaktı.
Ben bu yaşıma kadar hiç bu kadar değer verdiğim bir sürü şeyi, bu kadar aniden kaybettiğimi hatırlamıyorum.
Derken sonra arabaya bindik. Daha güvenli olur diye dedemlerin bahçe evine gidecektik. Yola koyulduk. Yol boyu olan biteni idrak etmeye çalıştım. Bir taraftandan da hıçkırıklarımı yuttum. Sonra dedemlere vardık. Hızla arabadan indim. Daha fazla tutamadım kendimi. Bu yaşıma kadar hiç bu kadar içten ve haykırarak ağladığımı hatırlamıyorum daha. 452 gün oldu bu gün. Çok şükür ailemi kaybetmedim, arkadaşlarımı kaybetmedim. Ama evimizle beraber o kadar çok şeyi kaybetmişim ki 453 gündür dinmedi acısı. Çok zor. Çok çok zor. Allah kimseye bir daha bu acıları yaşatmasın. Bu dünyadan gidenlerimize rahmet etsin, kalanlara sabır versin. Zira kalanların 453 gündür acısı hiç bitmedi.
Günün birinde acıların sarılıp iyileşmesi umuduyla..
U. -
03 Mayıs 2024 23:28
-
İki şey vardır ancak ölümle unutulur;
Anamızın yüzüyle şehrimizin yüzü..
Yavuz M. -
11 Şubat 2024 10:41
-
İnsana-hayata dair kalan son ümit kırıntılarınında o cehennem günlerinde yanıp kül olduğu tarih
Hakan (kâhta) -
11 Şubat 2024 09:28
-
Kıyamet koptu .. Hepimiz öldük bazılarımızı gömdüler, kimisi enkaz altında kaldı ölü veya diri .. Biz ayaktaki ölüler onları çıkarmaya gücümüz yetmedi ve koca bir enkaza döndük .
Defne Adıyaman -
11 Şubat 2024 09:26
-
Aldığınız her nefesin kalbinize batması, yaşadığınız için şükretmek ve bazende bundan utanmak...Gidenlere de kalanlara da borçlu hissetmek... Kalanlar için yaşamak ve gidenler için zamanı durdurmak...Herkes benden kötü deyip susmak... Anlatamamak.. Paylaşamamak.. Gülüşünün yarım kalması.. Mutlu olunca utanmak.. Gittiniz, hikayeler yarım kaldı.. Sizi unutmayacağız.
. -
11 Şubat 2024 00:58
-
Böylesi bi yangını görmedi nemrut bile
p -
11 Şubat 2024 00:57
-
Onlar öldü, ya geride kalanlar?
Yaşamak sadece nefes almaktan ibaret oldu bizler için.
Hatay
Sinan -
11 Şubat 2024 00:49
-
Deprem bir doğal afetti. Depremin sonuçları hiç doğal değidi.
unutmAdıyaman -
11 Şubat 2024 00:11
-
Her geçen gün kanayan kabuk tutmayan yara..
Eyl -
10 Şubat 2024 21:27
-
Geçmedi, geçmiyor, geçmeyecek bu acı…
-A- -
10 Şubat 2024 20:58
-
6 Şubat koca bir şehrin gri renge bürünmesi demekti..
Dört mevsim yeşil duran defne ve zeytin dahil her şeyin ve herkesin bir anda gri bir lanete büründüğü gündü...
Gül -
10 Şubat 2024 20:49
-
arkadaşlarımı geri istiyorum...
s -
10 Şubat 2024 20:48
-
insan zamanı durdurmak istediği yere aittir. Bizler 4:17’de kaldık. Gülen gözlerimiz,kahkahalarımız ve sevdiklerimiz orda kaldı.
V -
10 Şubat 2024 20:37
-
Allah birdaha o günleri yaşatmasın
Ömer tanağardı -
10 Şubat 2024 20:36
-
Fidan gibi insanlardık
Hayat, şakırdayan bir şelale gibi
akardı göz bebeklerimizden.
Yirmi yaşında, otuz yaşında,
Kırk yaşında, mücadele ettik küçük yüreğimizle lakin acımasız kaderimizin ellerine bırakıldık. Kendimiz gibi yaşayan binlerce insanımızın yüreğini,
yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kargaşaya. yaşamımızın en güzel yıllarını,
birer taze çiçek gibi yitirdik
Ecelsiz öldürüldük. Unutulduk,Terkedildik.
Bir gün mezarlarımızda güller açacak…
dionysos -
10 Şubat 2024 20:29
-
"bizler eski halimizin enkazlarıyız"
nivce -
10 Şubat 2024 20:14
-
Bazen çok şey yazmaya gerek yok aslında. Bilmiyorum çok yoğun duygular içerisindeyim. Bir kent var yıkılan bir kent var yeniden ilmek ilmek inşa edilen. Dayanışma, bir arada durma, asla yalnız olmamak. Bu duvarda biraz da umut olsun ve yeşersin. Yeşersin ki, bizlere reva görülen bu yıkımın hesabını sorabilelim.
Birisi -
10 Şubat 2024 19:10
-
Hiçbir önlem alınmadan, denetlenmeden sadece para kazanmak uğruna insanların canını tehlikeye atan onlarca karar, onlarca bina, onlarca can... Sorumluluk almayan yetkililer, harabeye dönmüş şehirler, mezarlıklarda aynı ölüm tarihli cesetler, geride kalmış acılar... 6 Şubat gecesi hâlâ umutluydum, gelecekler bizi bu cehennemden kurtaracaklar yanı başımızda göçük altında kalmış o insanları çıkaracaklar demiştim sabah oldu gelmediler, sonra yine sabah oldu yine gelmediler. Artık hayatın hep o akışta devam edeceğine -bizim için durduğuna- inanıyordum. Asla unutmayacağımız, asla affetmeyeceğimiz, asla kabullenmeyeceğimiz şeyler yaşadık. Hayatta kaldığımız için ettiğimiz şükürden utandık, bazı insanların yüzüne bakmaktan utandık. Bize reva görülen o günlerde, daha az yara almışsak bir başkasından, yaramız daha fazla kanamıyor diye kahrolduk. Deprem doğaldı ama yaşadıklarımız hiç doğal değildi. Unutmayacağız! Asla! Bize reva görülen hiçbir şeyi unutmayacağız!
b -
10 Şubat 2024 15:05
-
depremin ilk günü sabiha gökçen havalimanına gidip destek için hiç tanımadığım insanlarla uçağa bindim. maraş’a indim iki gün orda çalıştım ama adıyaman kimsesiz haberlerini okudukça kalbim ağarıyordu. adıyaman’a giden birilerini bulmaya çalıştım ve çok tesadüfen ağrı’dan gelen bir grup buldum ve onlarla semsur’a yani adıyaman’a geçtim. gerçekten de kimsesizdi. 4-5 gün de orda elimden geleni yapmaya çalıştım. ilk yardım, gıda dağıtım gibi ve ellerimle enkaz kazmak ve ağlayanların elini tutmak ve ağlamak. acısı, anısı hâlâ taze
simeya -
10 Şubat 2024 14:58
-
6 Şubat, kalbimizi derinden yaralayan, ruhumuzu sarsan bir gün olarak hafızalarımıza kazındı. Uzak diyarlarda, sevdiklerimizden binlerce kilometre uzakta, onlara ulaşma çabası içinde geçen saatler... Telefon ekranına bakıp, beklenen iyi haberi almanın hazzı ve ardından gelen yıkıcı haberlerle yüreğimizin dağlanması... Uykusuz geceler, boğazdan geçmeyen lokmalar, yastığa başını koyup derin bir uyku arzulamanın bile bir lüks haline geldiği anlar... Ne yapabiliriz diye düşünmekten beynimizin yanması, gözyaşlarının bir türlü dinmemesi, sevdiklerimize vakit ayıramamanın acısı...
Neye üzüleceğimizi, neye sevineceğimizi şaşırdığımız o günler... Hayatta kalmakla, nefes alırken ölmek arasındaki ince çizgide yürümek... Devletin, sistemin ne kadar aciz kaldığını, insan hayatının bu denli kırılgan olduğunu görmek... Yardım edememek, yetişememek, kurtaramamak... Konuşacak çok şey olmasına rağmen, kelimelerin boğazımızda düğümlendiği, konuşacak kimseyi bulamamanın yalnızlığı...
Affedememek, hesap sormak istemek ama soramamak... Tüm bu duygular içinde kaybolmak, kısacası tarifsiz bir acı ve çaresizlik içinde boğulmak... 6 Şubat, bizlere insan olmanın, empati yapmanın, birbirimize kenetlenmenin ne kadar önemli olduğunu acı bir şekilde öğretti. Umutlarımızın, dualarımızın birleştiği, insanlık adına atılan adımların öneminin altını çizen bir tarih oldu. Bu acıyı unutmayacağız, unutturmayacağız ve yaraları birlikte saracağız. Sevdiklerimizi, kaybettiklerimizi kalbimizde yaşatacağız ve daha güçlü, daha bilinçli, daha yardımsever bir toplum olmak için örgütlenme zamanı.
Uzay -
10 Şubat 2024 09:15
-
Artık ayağımız taşa değse ‘ah’ diyemeyeceğimiz kadar başkasının acısının utancı var içimizde.
neönemivar -
10 Şubat 2024 08:38
-
Depremden 1 yıl geçmiş olmasına rağmen halen ağır hasarlı evlerde yaşamak zorunda kalanlar var! O kadar can gitti... Kalanların ise, halen canlarının hiç değeri yok. Sorumlular kendilerini biliyor. Utanmazsınız ama keşke biraz utansanız.
utanmayaninsanolurmulan -
09 Şubat 2024 21:48
-
#isiasortakdavamız
#isiasortakdavamız -
09 Şubat 2024 21:47
-
Geçen Mart ayında Adıyaman'a görevli olarak gitmiştim. 01 nolu çadırkentte günlerce toz toprak içinde yaşadık. Çocukların gülüşü, kadınların bizi her gördüğünde içten sarılması, erkeklerin ailesini kurtarma çabasını hiç unutmayacağım. Minik dostlarımın o yokluk içinde bana hediye hazırlamaya çalışmalarını da unutmayacağım. Ben Adıyaman'da hem romanlar, hem kürtler, hem mülteciler, hem de yerlilerle çalıştım. İki dilde de acı nasıl yaşanıyor gördüm. Eve döndüğümde aylarca yemek yiyemedim, kendime gelemedim. Unutmadım Adıyaman. Onca yokluk içinde bize sarımsaklı tavuklu pilav yapan teyzeyi, Adıyaman çiğköftesi yoğurup bize ikram eden depremzede arkadaşlarımı, göçmenlerin kubbe, mırra, kahve bilheyl ikramlarını unutmayacağım. Sen ne misafirperversin, sen ne candansın, sen ne acılarla yoğruldun Adıyaman. Unutmadım, aklımdasın.
birismilazımdeğil -
08 Şubat 2024 13:52
-
Çocukların, kadınların, göçmenlerin, engellilerin, yoksulun yani bu ülkede hep "unutulanın", görmezden gelinenlerin hakları için Ankara'dan ne yapabilirsem yaparken, durmadan çabalarken öyle az haykırdım ki. Canlarını, mekanlarını, geçmişini kaybeden olmasam da bu yasa ortak olmak adına durup yas tutmamak çok yanlışmış. Dondurmuştum sine'mde boşlukları. Altı öfke, acı, üzüntü, korku, utanç dolu. Kıpırdamasınlar diye hep çalışmayı seçtim. Hatay'a, Kahramanmaraş'a her gittiğimde çocuklarla, kadınlarla, erkeklerle konuşarak, atölyeler yaparak o duyguların sesini bastırdım. Ama artık yas zamanı. Ağlama, bağırma, ah deme zamanı. Ne unutacağız, ne de hatırlatmak vazgeçeceğiz. Dayanışmamıza, el birliğimize ve bu sürecin tek katkısı olan tanış olma halimize şükranla.
Sinem -
08 Şubat 2024 12:35
-
Yapayalnız bıraktılar adıyamanımı. Durmadan da gariban hemşehrilerimi suçladırla sonra.
Zeliş -
07 Şubat 2024 11:35
-
#sahipsizmemleket
ok -
07 Şubat 2024 09:06
-
unutursak kalbimiz kurusun #unutmAdıyaman
ua -
07 Şubat 2024 09:05
-
Depremi fiziken yaşamadım ama yasını omuzlarimda taşıyorum hala. O günden sonra kimse kimsenin yüzüne bakamaz utançtan sanmıştım. Ama baktılar. Herhalde bu kadar acıyla yaşayamayız sanmıştım, ama yaşadık. Bugün depremin üzerinden 1 yıl geçti, ben hala yasla öfke arasında bir yerde yaşıyorum. Çünkü kimse sorumluluk almadi, kimse yargilanmadi, kayıplar bulunmadı, hesap verilmedi, özür dilenmedi, yaralar sarilmadi. Bu kadar acıyı kalbime sığdıramıyorum. O yüzden affetmiyorum, unutmuyorum, helalleşmiyorum.
Gurbet -
07 Şubat 2024 00:32
-
Geçen sene deprem sabahında, kuzenim aradı Adana’dan. “İyi misin, çok büyük deprem oldu.” Dedi. Ben İstanbul’daydım. Depremi nasıl büyük hissetti ki, İstanbul’da da olmuş olabileceğini düşünmüştü. Gerisi tüm ailem iyi mi aramaları, onların hayatta olduğunu öğrenince ne yapabilirim düşüncesi ve sonrası derin bir öfke, çaresizlik, faydasız hissetme ve utanç.
Bu hislerden çıkabilmiş değilim. Neyse ki çok güzel insanlar var. “Aslında yöneticiler olmasa biz bayağı iyi bir halkız” dedirten bir dayanışma. İyi ki varız ve çoğuz.
Didem -
07 Şubat 2024 00:07
-
Depremi yaşamadım sadece izledim. Yapmam gereken en mantıklı şeyin bu olduğunu düşünüp sadece maddi destekte bulunabildim ama öfke evresini geçemedim bir türlü. Yaşamadım, sevdiklerimi kaybetmedim ama öfkesini atlatıp yasa geçemedim. Çok öfkeliyim çok aklıma gelince içim sızlamıyor, beynime kan sıçrıyor, küfürler ediyorum. Nasıl bu kadar çaresiz bırakıldık biz günlerce yaa nasıl?
Sema -
06 Şubat 2024 19:30
-
Depremi yaşamadım, acıyı, korkuyu, paniği ise en içimde yaşadım. Yine de bununla ilgili konuşmaya hakkım yokmuş gibi geliyor. Dayanışmayla sizi yalnız bırakmamak için gerçekten çaba sarf ettim. Ancak yine de en yakın arkadaşımın bile gözünde o yalnız kalışı görüyorum. Yalnızca bu yaşananlar için çok çok üzgünüm. Hepinize kocaman sarılmak isterdim
Asli -
06 Şubat 2024 19:25
-
Her şeyin bir anda olduğunu ve olanlara karşı ne kadar da çaresiz kaldığımı hiç bu kadar hissetmemiştim. Bu sefer galiba öleceğiz dedikten sonra evden çıkabilme şansına sahip oldum ama onlar bu şansa sahip olamadı…
Mesut. -
06 Şubat 2024 15:23
-
6 şubat hepimizin şahsi meselesidir....
Tarihin en uzun acısını yaşadık umarim bir daha asla böyle bir felaketi yaşamayiz 😔😔
#unutmadiyaman
Ayşe Nur -
06 Şubat 2024 14:09
-
Gçen yıl bu saatlerde, divane gibi kime nasıl koşabileceğimzi düşünüyorduk. Bir şişe sütü bebeğe yetiştirirken yolda karşılaştığımız birinin üzerinden beton parçalarını kaldırmaya çalışıyorduk.. ne diyebiliriz. Ne anlatabiliriz.
Cihan -
06 Şubat 2024 13:26
-
O gün o his o acı o çaresizlik hiç gecmeyecek o korku SESİMİ DUYANNN VARMI 😓😓😓
Yonca -
06 Şubat 2024 11:09
-
Hiçbir Hissim Kalmadı😥
06 Şubat 2024 09:25
-
Acıya dair hislerimi kaybettim. Bir yıldır herhangi bir şeye gerçekten üzülemiyorum. Üzülmem gerektiğini düşünüyorum ama içimden gelmiyor. Etrafımdakilere söylemeye utanıyorum.
F. A. -
06 Şubat 2024 09:22
-
Ölümlerinde taklar kurulsun ateşler yansın demedik ki, ama bu kadar da kıymetsiz gitmesin kimse dünyadan.. sanki hiç yaşamamış gibi olmasın o canlar, haksızlık bu..dünyaya verdikleri güzellikleri hatırlamamız temennisi ile..
Gamze -
06 Şubat 2024 08:32
-
Barbarlıgimiz egolarimiz hirslarimiz yüzünden hunharca davrandığımiz doğanın kendi doğallığına ahenkli davranışlarindan bile kaybettiklerimiz canlarımız eminim ki sizler cennettul firdevstesiniz ama gidisinize sebep olanlar cehennemliktir...
KOÇERO -
06 Şubat 2024 06:46
-
biz sizin sesinizi duyamadık, Oralarda bir yerlerde, siz bizim sesimizi duyuyor musunuz? Yada görüyor musunuz mu acaba yüreklerimizde ki sönmeyen ateşimizi…
K… -
06 Şubat 2024 06:25
-
Kendimi hiç o kadar yalnız hissetmedim. 6ŞUBAT
AyselBuğlem -
06 Şubat 2024 04:57
-
Bölgeden kmlerce uzaktayım ama aklım kalbim orada. Ve sanki tüm kayıpların özlemi, acısı, yası bu kadar uzaktaki odama doldu, sığdı. Bu gece bir arada olan, dayanışan herkesin yüreğine sağlık. Gidenlerin anısına, kalanların acısına saygıyla...
Feyza -
06 Şubat 2024 04:56
-
Kaybolan umutlar , Çaresiz anneler ve yıkılan babalardı 6 Şubat
AyselBuğlem -
06 Şubat 2024 04:54
-
Ne ölen olduk ne de kalan 6ŞUBAT
AyselBuğlem -
06 Şubat 2024 04:53
-
Sesler susmuyor kulağınızda çınlıyor hala herkesi kaybettim ama sesler hala duruyor
6ŞUBAT
AyselBuğlem -
06 Şubat 2024 04:52
-
bu hayat çivi çakmaya bile kıyamadığımız duvarların üstümüze yıkıldığı hayattır...
Ayşe -
06 Şubat 2024 03:42
-
En çokta gülen yüzler ve gerçek samimiyete sahip candan ötelerimiz gitti….her an kalbimizdesiniz incinmeyin
H.Ş. -
06 Şubat 2024 03:31
-
Gitti küçücüğüm, hareketli böceğim, güzel gözlüm, güzel gülüşlüm canım Mir Ali. Annesi değilim, öğretmeniyim. Ne güzel resimler yapardın, ne akıllıydın. Ne güzel koridorda karşılaşacaktık sarılacaktık sen 1. Sınıf olacaktın.
Hepsini yok ettiler. Senden hayatını çaldılar. Asla affetmeyeceğim.
Seni hiç unutmayacağım.
Ceren -
06 Şubat 2024 03:23
-
O koca sofrada buluştuk , hayal ettik , güldük ve uyuduk. Eksik uyandık ve kalanların aklında gidenlerin son bakışlarıyla son gülüşleri kaldı…
N. Ş -
06 Şubat 2024 03:16
-
1 yıl geçti, acı hala dün gibi…
G -
06 Şubat 2024 03:05
-
Kalbimden dualar ediyorum ruhunuz, ruhumuz huzur dolsun ve şefkatin ışığı yolumuzu aydınlatsın…unutmak mümkün değil, unutmayız, şükür ki insanız ve buradayız.
esin -
06 Şubat 2024 02:59
-
Eğer gittiğin yerden beni izliyosan, seni çok özlediğimi de görüyorsundur değil mi?
06 Şubat 2024 02:52
-
Hamileydim ve elimden hiçbirşey gelmiyordu .Sadece çalışıp ancak yardım gönderimlerine katkı sağlayabilirdim.Ağlaya ağlaya çalışıp,çaresizliğimde kahroldum .Karnıma bakarak ben ne yapacağım ,nasıl dayanabilirim ,nasıl şifa olabilirim ….bunu düşündüğüm andaki çaresizliğimi ve çaresizliğimizi unutmayacağım .Depremi yaşayanlar sanıyorlar ki unuttuk .Hiç unutulmayacak bu acı .Boğazımızda hep bir düğüm .Bizim birbirimize görünmez bağlarla bağımız var .
Hülya Vatansever -
06 Şubat 2024 02:38
-
Çaresizliĝi iliklerine kadar yaşamaktı #6 şubat. Yaşayan biri olarak.....
MGH -
06 Şubat 2024 02:37
-
Kalbimdeki oyuk uyumama izin vermiyor. bu trajediyi bilen insanlara gelecek gunler için yaşama sevinci sunan şey her neyse ona daha cok sığınmalarını diliyorum.
Pınar -
06 Şubat 2024 02:35
-
Hangi kelime dindirebilir ki yüreğimizde ki bu acıyı, hangi cümle anlatabilir bunca insanın çığlıklar içerisinde ki sessiz ve soğuk vedalarını?
K.. -
06 Şubat 2024 02:33
-
Bu acıyı yüreğinizde hissetmeniz için yakınlarınızı ya da evinizi kaybetmenize gerek yok. Şehirlerin yok oluşunu, masum binlerce insanın bi gecede hayatını kaybedişine tanıklık etmek yetiyor yüreğinizin yanmasına. Hepimizin başı sağ olsun. Allah herkese sabırlar versin.
Elif hilal ışık -
06 Şubat 2024 02:26
-
kayıp çocuklar nerede?
kübra -
06 Şubat 2024 02:21
-
Kimin kim olduğuna bakmadan ,herkesin birbirini insan olarak görüp milyonlarca kişinin yardımı için seferber olmasıdır.
Umut tam da buradadır işte .
Osman Erkan -
06 Şubat 2024 02:20
-
Bu gece gökyüzünde yıldızlar değil, sevdiklerimiz var .
Işıl Gezer -
06 Şubat 2024 02:18
-
Uyumak için ışıklarını kapattığımız evlerimizin ışıkları bir daha hiç açılmadı..
Gül -
06 Şubat 2024 02:11
-
Yıl değişti,
mevsimler değişti…
Acı hala aynı ..
G.K -
06 Şubat 2024 02:07
-
Kimi mezarsız , kimi kefensiz yok olup giden binlerce can ne unut yaşanılanları nede unuttur .
A -
06 Şubat 2024 02:07
-
Soğukta, enkaz altında, yaralı kaybettiğimiz herkesin anısına saygıyla. Biz kalanların siz gidenlere hak borcu var.
Berivan -
06 Şubat 2024 02:02
-
o kocaman utanç hala benimle duruyor, tüm olup bitenin suçlusu benmişim gibi.
M -
06 Şubat 2024 02:00
-
Bu gece uyku yok. Yas ve Dua. Her şey değişti o günden sonra. Ve asla eskisi gibi olmayacağını biliyorum şimdi.
Nebile -
06 Şubat 2024 01:58
-
Zor ağlayan biri olarak bugün bir oac dakika sessiz bir yerde bir daha ağladım. Evet unutmuyoruz hastg ler her yerde paylaşılıyor,kısmen unutmayacagimiza inanıyorum bir o kadar da unutacağımiza. Çünkü her yılın bir önceki kötü yıla karışması ve daha sert gelmesi ne yazik ki bu duyguları yaşatıyor. İnanıyorum tümü duygulara rağmen bir kötü günün ve birbirimizin ailesiyiz . Ben çok üzgün bir O kadarda öfkeliyim. Kalp artışım, çok şiddetli, kafam dolu düşünceler.
ORDAYDIM.. -
06 Şubat 2024 01:55
-
Tam 1 yıl oldu sevdiklerimizi kaybedeli onlar toprağın altına girdiler evet ama bizde onlarla Birlikte gömüldük çok seviyorum ama göremiyorum ne acı ♾️M
♾️M -
06 Şubat 2024 01:55
-
kimsiniz?
ne söyler bu radyolar
gazeteler ne yazar
kim ölmüş uzaklarda
göçen kim dünyamızdan?
Pir -
06 Şubat 2024 01:48
-
Orada Yalnızdık…
Acıyaman -
06 Şubat 2024 01:46
-
Bu gece gökyüzünde yıldızlar değil, sevdiklerimiz var.
Fatih Balkan -
06 Şubat 2024 01:46
-
Hayat devam ediyor ama kaldığı yerden değil
G -
06 Şubat 2024 01:45
-
"Gökyüzünde hangi yıldız yerinden oynamış, hangi kara delik yönünü şaşırmıştı da, yasadığım bu yer son nefesini veremeyen canlı bir cesede dönüsmüştü?”
Murat -
06 Şubat 2024 01:45
-
#unutmAdıyaman
Emre -
06 Şubat 2024 01:44
-
bedenlerimiz ayakta ama kalbimiz hâlâ enkaz altında...
a -
06 Şubat 2024 01:44
-
Şubat ayı en kısaydı ama tarihin en büyük acısını yazdı...
Berkcan -
06 Şubat 2024 01:42
-
Sesimi duyan yokmuş!!
A -
06 Şubat 2024 01:41
-
Bir yıl geçti geriye dönüp baktığımız da sadece enkaz görüyoruz her enkazda ayrı anılar yarım kalmışlıklar geçer mi bu acılar?
G -
06 Şubat 2024 01:39
-
#Sesimi duyan var mı?
Cabir -
06 Şubat 2024 01:38
-
Bazı acılara dayanmanın bir yolu yoktur..
M -
06 Şubat 2024 01:37
-
Üstü Enkaz
Altı Şubat
Melisa -
06 Şubat 2024 01:31
-
Hala enkazdan çıkamamış olmak acı veriyor.. üstüne bir senenin geçtiğini bilmek yüreğimizi parçalıyor.. yok mu bizi duyan?
M -
06 Şubat 2024 01:24
-
Bazen hiç olmamış, hepsi bir rüyaymış gibi, bazen de dün gibi, dün öldük gibi…
Gül -
06 Şubat 2024 01:16
-
#unutmAdıyaman
a -
05 Şubat 2024 21:17
-
ölmeyebilirdik. öldük mü? öldürüldük mü? hiç bilemedik.
m -
05 Şubat 2024 21:04